Er is niets dat zo moeilijk te bevatten is als niets. Zodra we erover nadenken, is het niets al niet meer niets, maar iets — een concept, een gedachte, een aanwezigheid in ons bewustzijn. Toch blijft het niets ons achtervolgen, als een schaduw van het zijn, als de ruimte tussen de dingen die er wél zijn.

Het niets is niet leeg; het is de mogelijkheid tot alles. Waar niets is, kan iets ontstaan. Zoals stilte de voorwaarde is voor muziek, is het niets de voorwaarde voor het zijn. In het begin was er niets — en juist daarom kon er iets zijn.

Maar wat betekent het om niets te ervaren? De mens probeert voortdurend het niets te ontlopen: we vullen onze dagen met woorden, beelden, geluiden, doelen. Alsof stilte gevaarlijk is, alsof leegte ons confronteert met onze eigen afgrond. Toch schuilt er een diepe rust in het niets, een waarheid die zich onttrekt aan betekenis.

Misschien is niets niet de afwezigheid van betekenis, maar de bevrijding ervan. Wanneer alles wegvalt — de namen, de vormen, de gedachten — blijft er slechts een helder bewustzijn over. Een ruimte waarin zijn en niet-zijn samenvallen.

Het niets is niet de vijand van het bestaan. Het is de ademruimte ertussen. Het is het wit tussen de woorden, de pauze tussen twee ademhalingen, de stilte na de laatste noot. Zonder niets, geen iets.

En misschien, als we lang genoeg luisteren, horen we in het niets niet de echo van afwezigheid, maar de zachte belofte van het mogelijke.